Voorafgaand aan de boekpresentatie van Het CARPA Complot wandelde ik met enkele gasten over de dijk naar de haven. Ik liet zien hoe hoog de dijk is, hoe laag de rivier. In het boek is het winter, en staat het water hoog. 

'Ik dacht altijd dat het gevaar uit zee kwam,' zei een van mijn gasten na mijn verhaal. Ze keek daarbij stroomopwaarts, waar in 1995 het gevaar vandaan kwam, toen Culemborg geëvacueerd werd. 

Hoe hoog het water komen kan, kun je onder andere zien aan de hoge palen in de haven en aan het monument op de Markt.

Ik vertelde over het meten van de waterstand, hoe dat vroeger met peilbuizen ging, in het Peilhuisje, en tegenwoordig elektronisch. En daar had ik meteen de essentie van het boek te pakken. Gegevens die gemeten en doorgegeven worden door kleine apparaten, die overal bij gemalen en in rivieren staan. Wat gebeurt er wanneer je daar niet meer op vertrouwen kunt? Of wanneer je het wel vertrouwt, maar de gegevens zijn niet de juiste?

We deden anderhalf uur over krap twee kilometer. Zo veel is er te vertellen, wanneer je je ogen openzet. Op de Markt staat een kunstwerk waar je de hoogte van de het water kunt zien bij de doorbraken in de afgelopen eeuwen. In 1995 was er geen doorbraak, maar er was wel angst voor, en terecht. Die kolom is de hoogste van allemaal. 

1995 is bij boekhandelaar Tomey een levendige herinnering. Hij hielp een boekhandel in Zaltbommel evacueren en deelde de zorg van een boekhandelaar in Tiel, wat er uiteindelijk toe leidde dat hij in Culemborg zijn boekwinkel begon. De inwoners van Culemborg zijn niet vergeten dat het water tot hun drempel kwam. 

In Het CARPA Complot spelen ze daarom ook een rol. Ze kennen de rivier.